Η Ακμή, αποτελεί μια πολύ συχνή δερματοπάθεια, η οποία πρωτοεμφανίζεται συνήθως στην εφηβεία, ενώ σε κάποια άτομα επιμένει και μετά την ενηλικίωση. Παρόλο που αφορά αποκλειστικά το δέρμα, μπορεί να προκαλέσει άγχος και να έχει αρνητική επίδραση τόσο στην κοινωνική, όσο και στην προσωπική ζωή των ασθενών.

Η ακμή δεν είναι μεταδοτική ασθένεια και δεν προκαλείται λόγω κακής υγιεινής

Πρόκειται για διαταραχή των σμηγματογόνων αδένων που παράγουν μια λιπαρή ουσία, το σμήγμα. Τα άτομα με ακμή έχουν μεγαλύτερους σμηγματογόνους αδένες που παράγουν περισσότερο σμήγμα από τα άτομα χωρίς ακμή. Επιπλέον, το σμήγμα δυσκολεύεται να φτάσει στην επιφάνεια του δέρματος, οπότε σχηματίζει φαγέσωρες (μαύρα ή/και άσπρα στίγματα).

Η κατάσταση αυτή ευνοεί την ανάπτυξη βακτηριδίων και κυρίως του P.acnes (προπιονοβακτηρίδιο της ακμής), με αποτέλεσμα φλεγμονή και εμφάνιση βλατίδων (κόκκινα εξανθήματα) και φλυκταίνων (εξανθήματα με πύον). Η επιπλέον διόγκωση και φλεγμονή είναι δυνατό να καταλήξουν στη δημιουργία κύστεων – αυτή είναι η πιο σοβαρή μορφή ακμής.

Μετά την αποδρομή, ιδιαίτερα των σοβαρών μορφών ακμής, μπορεί να παραμείνουν ουλές. Τα εξανθήματα της ακμής εντοπίζονται κυρίως στο πρόσωπο, θώρακα και ώμους και ανάλογα με τον τύπο και την έκταση τους, παρατηρούνται διαφορετικής βαρύτητας τύποι ακμής.

Γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες επηρεάζουν την ακμή, όπως:

• Οικογενειακό ιστορικό.
• Ορμονικοί παράγοντες. π.χ. έξαρση ακμής παρατηρείται σε μεγάλο ποσοστό γυναικών τις μέρες που προηγούνται της εμμήνου ρύσεως.
• Το στρες μπορεί να επιδεινώσει την ακμή.
• Κάποια φάρμακα π.χ. κορτικοστεροειδή, αναβολικά κ.ά. και χημικές ουσίες.
• Καλλυντικά και προϊόντα περιποίησης δέρματος φαγεσωρογόνα, δηλαδή αποφράσσουν τους πόρους του δέρματος και προκαλούν φαγέσωρες.
• Εφίδρωση και περιβάλλον με έντονη υγρασία.
• Η διατροφή αμφισβητείται αν αποτελεί παράγοντα που επιδεινώνει την ακμή. Υπάρχει κάποια συσχέτιση μεταξύ ακμής και τροφών με υψηλή περιεκτικότητα σακχάρων.

Ο δερματολόγος είναι ο κατάλληλος γιατρός για να εκτιμήσει τον τύπο της ακμής και τη θεραπεία που αντιστοιχεί σε αυτόν. Η θεραπεία μπορεί να είναι τοπική με κρέμες, με χάπια ή συνδυασμός. Παράλληλα, απαραίτητη είναι η χρήση καταλλήλων δερμοκαλλυντικών προϊόντων για τον καθαρισμό, την ενυδάτωση και αντιηλιακή προστασία του δέρματος, τα οποία όμως δεν είναι φαγεσωρογόνα.

Η ακμή είναι μια πάθηση που ανταποκρίνεται αργά στη θεραπεία και απαιτεί υπομονή από τον ασθενή και συμμόρφωση στις οδηγίες του δερματολόγου.

Συμπληρωματικά μπορεί να γίνει εφαρμογή διαφόρων χημικών peelings για να υποχωρήσουν τα εξανθήματα ακμής και τα σημάδια νωρίτερα, καθώς και άλλες θεραπείες τις οποίες θα μας συστήσει ο δερματολόγος.

Ο όρος έκζεμα, προέρχεται από την ελληνική λέξη “εκζέω“, που σημαίνει “βράζω“. Με τον όρο αυτό περικλείεται ένα πολύ ευρύ φάσμα δερματολογικών καταστάσεων.

Στο έκζεμα, κύρια χαρακτηριστικά του αποτελούν η έντονη ερυθρότητα του δέρματος, το οίδημα και πολλές φορές ο κνησμός. Μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, με συχνότερα το έκζεμα χειρών, το έκζεμα βλεφάρων και του μαστού. Εμφανίζεται σε όλες της ηλικιακές ομάδες ξεκινώντας από την παιδική ηλικία, αλλά και κατά την ενήλικη ζωή.

Η ατοπική δερματίτιδα παρουσιάζεται συνήθως κατά την παιδική ηλικία και μπορεί να είναι ήπιας αλλά και πιο βαριάς μορφής. Ένα παιδί μπορεί να εμφανίσει ατοπική δερματίτιδα συχνότερα, αν κάποιος από τους γονείς του την έχει περάσει επίσης. Τα νεαρά άτομα με ατοπική δερματίτιδα έχουν υψηλότερο κίνδυνο να παρουσιάσουν τροφικές αλλεργίες, άσθμα και ρινίτιδα.

Η ατοπική δερματίτιδα παρουσιάζεται με φυσαλίδες, ξηροδερμία, ερυθρότητα και κοκκίνισμα σε αγκώνες, γόνατα, πρόσωπο, λαιμό και καρπούς. Εάν ο ασθενής ξύσει/ερεθίσει τα σημάδια της, αυτή επιδεινώνεται όπως επίσης και η φαγούρα που προκαλεί.

Ερεθιστικοί παράγοντες για την ατοπική δερματίτιδα αποτελούν:

• Ο κρύος καιρός
• Η υγρασία
• Απορρυπαντικά
• Σαπούνια
• Αρώματα
• Σκόνη
• Τρίχες ή σάλιο ζώων
• Δερματικές λοιμώξεις
• Συνθετικά υφάσματα
• Ορμονικές αλλαγές (όπως λόγω εγκυμοσύνης)
• Τροφικές αλλεργίες

Η σμηγματορροϊκή δερματίτιδα αποτελεί μια ιδιαίτερα κοινή πάθηση, που προκαλεί ερυθρότητα, φαγούρα και εξανθήματα. Το εξάνθημα της μπορεί να παρουσιαστεί ως κίτρινη ή λευκή κρούστα στο δέρμα και να καλύπτει την επιφάνειά του. Η μορφή αυτή μπορεί να εμφανιστεί στις περιοχές του κρανίου, των αυτιών, των φρυδιών, καθώς και στα βλέφαρα, στο πρόσωπο, στα γεννητικά όργανα και στις μασχάλες. Εμφανίζεται συχνότερα σε ηλικίες μεταξύ 30 και 60 ετών.

Τη σμηγματορροϊκή δερματίτιδα μπορεί να πυροδοτήσουν μια σειρά από παθήσεις όπως:

• Η κατάθλιψη
• Η επιληψία
• Διατροφικές διαταραχές
• Η ακμή
• Η ψωρίαση
• Η νόσος Πάρκινσον
• Η λήψη συγκεκριμένων φαρμάκων

Η ποικιλόχρους πιτυρίαση αποτελεί μια μη φλεγμονώδη επιφανειακή μυκητίαση του δέρματος, που εκδηλώνεται κυρίως σε νεαρά άτομα και εφήβους ανεξαρτήτως φύλου. Παρουσιάζεται από τον μύκητα Malassezia furfur που ζει στη χλωρίδα της επιδερμίδας και προσβάλλει επιλεκτικά το θώρακα και την πλάτη, καθώς και σπανιότερα το λαιμό, τα μπράτσα και το πρόσωπο.

Τα χαρακτηριστικά της ποικιλόχρους πιτυρίασης αποτελούν οι καφέ-λευκές ή καφέ κηλίδες διαφόρων μεγεθών, που αφήνουν μεταξύ τους ανοιχτόχρωμες, αποχρωματισμένες ζώνες μετά την έκθεση τους στον ήλιο.

Η ποικιλόχρους πιτυρίαση έχει αυξημένο ποσοστό υποτροπών, αλλά πρόκειται για μη κολλητική πάθηση.

Η θυλακίτιδα αποτελεί μία φλεγμονή του θύλακα της τρίχας, που συχνά επηρεάζει και το δέρμα γύρω από αυτόν. Η φλεγμονή αυτή, είναι αποτέλεσμα λοίμωξης είτε από διάφορα μικρόβια, είτε λόγω τραυματισμού, φυσικού ή χημικού.

Ανάλογα με το στάδιο που βρίσκεται η θυλακίτιδα, εμφανίζονται διάφορες βλάβες στο δέρμα. Η φλεγμονή να είναι επιφανειακή με πιο ήπια συμπτώματα, αλλά και βαθιά όπου τα συμπτώματα είναι εντονότερα και απαιτούν άμεση αντιμετώπιση. Εάν δεν αντιμετωπιστούν εγκαίρως με την κατάλληλη θεραπεία, μπορεί να εξελιχθούν σε εξαιρετικά δυσάρεστα εξανθήματα.

Κύρια σημεία εμφάνισης της αποτελούν οι γλουτοί/μηροί, το τριχωτό της κεφαλής ως τον αυχένα, το πρόσωπο, οι μασχάλες τα γεννητικά όργανα και ο κορμός.

Συμπτώματα Επιφανειακής Θυλακίτιδας

• Μικρά σπυράκια με κόκκινο χρώμα γύρω από τον θύλακα της τρίχας
• Ερεθισμός και ευαισθησία του δέρματος γύρω από τον θύλακα
• Αίσθημα κνησμού (φαγούρα)
• Μικρές φυσαλίδες με πύον

Συμπτώματα Βαθιάς Θυλακίτιδας

• Σκληρή διόγκωση που μπορεί να εξελιχθεί σε απόστημα
• Πόνος
• Οίδημα / Πρήξιμο

Η ψωρίαση αποτελεί μια χρόνια, φλεγμονώδη, αυτοάνοση, μη-μεταδιδόμενη δερματοπάθεια. Η φλεγμονή εκδηλώνεται κυρίως στο δέρμα, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να επηρεάσει και τις αρθρώσεις.

Στο δέρμα, η ψωρίαση παρουσιάζεται με φαγούρα, ερυθρότητα και ξηρές φολίδες. Συχνότερα σημεία εκδήλωσης της αποτελούν οι αγκώνες, το τριχωτό της κεφαλής, καθώς και η γενικότερη περιοχή της μέσης.

Σε ένα μικρό ποσοστό (25%) η ψωρίαση εκδηλώνεται με ήπια συμπτώματα και δεν επηρεάζει σημαντικά την υγεία των ασθενών. Στην πλειοψηφία όμως των περιπτώσεων, πρόκειται για μια νόσο που προκαλεί σημαντικό αντίκτυπο στην καθημερινότητα και στην ποιότητα ζωής των ασθενών.

Η ψωρίαση οφείλεται συνδυαστικά σε γενετικούς και μη-γενετικούς παράγοντες. Αυτοί οδηγούν τελικά σε δυσλειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος και χρόνια φλεγμονή.

Μη-γενετικοί παράγοντες κινδύνου, είναι οι παράγοντες που σχετίζονται με τον τρόπο ζωής και διατροφής κάθε ατόμου. Οι μη-γενετικοί παράγοντες, επιδρούν σε ένα άτομο που έχει κληρονομική προδιάθεση και πυροδοτούν την εμφάνιση της νόσου.

Παράγοντες που επιδεινώνουν τα συμπτώματα της ψωρίασης:

• Ακατάλληλη Διατροφή
• Έντονο/συχνό Στρες
• Τραυματισμοί του δέρματος
• Ελλείψεις σε βιταμίνες
• Λοιμώξεις
• Συγκεκριμένα φάρμακα
• Αλκοόλ και Κάπνισμα

Το μέλασμα (ή χλόασμα, γνωστό και ως πανάδες), αποτελεί μια συνήθη πάθηση του δέρματος των ενηλίκων, κατά την οποία υπερμελαχρωματικές κηλίδες, καφέ/γκριζωπής απόχρωσης, αναπτύσσονται στο δέρμα (κυρίως στο πρόσωπο). Τα ακριβή αίτια που προκαλούν την εμφάνιση των πανάδων, είναι άγνωστη.

Ορμονολογικοί παράγοντες (εγκυμοσύνη, ορμονικά φάρμακα, αντισυλληπτική αγωγή εκ στόματος, παθολογικές συνθήκες που επηρεάζουν τα ορμονικά επίπεδα ) και η έκθεση στον ήλιο αποτελούν τους σημαντικότερους παράγοντες κινδύνου εμφάνισης του. Εμφανίζεται συχνότερα στις γυναίκες, ιδιαίτερα σε εγκύους και σε άτομα με πιο σκούρο δέρμα που ζουν σε ηλιόλουστες περιοχές. Δεν αποτελεί λοιμώδη πάθηση και συνεπώς δεν είναι μεταδοτική και δεν οφείλεται σε αλλεργίες. Πρόκειται για μια καλοήθη κατάσταση. Όταν εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, μπορεί να επιλυθεί μέσα σε λίγους μήνες μετά τον τοκετό, χωρίς να είναι απαραίτητη κάποια θεραπεία.

Τρόποι Θεραπείας

Υπάρχουν πολλές θεραπευτικές επιλογές που μπορούν να βελτιώσουν το μέλασμα.

• Αποφυγή γνωστών παραγόντων κινδύνου (όπως αντισυλληπτικά και έκθεση στον ήλιο)
• Κατάλληλος ρουχισμός προστασίας από τον ήλιο
• Συστηματική χρήση αντιηλιακών (SPF ≥ 30), καθώς οι περιοχές του δέρματος με μέλασμα μαυρίζουν περισσότερο από τις υπόλοιπες περιοχές
• Λευκαντικές κρέμες
• Τοπικά ρετινοειδή
• Χημικά peelings
• Δερμοαπόξεση
• Fractional Laser

Οι μυρμηγκιές αποτελούν ιογενείς λοιμώξεις στο ανώτερο στρώμα του δέρματος, που προκαλούνται από ιούς του ανθρώπινου θηλώματος (HPV). Όταν ο ιός εισβάλλει στο εξωτερικό στρώμα του δέρματος, συνήθως λόγω κάποιου μικρού τραυματισμού, προκαλεί ταχεία ανάπτυξη των κυττάρων στο εξωτερικό στρώμα του δέρματος, προκαλώντας τις μυρμηγκιές.

Συχνοί Τύποι Μυρμηγκιών και Συμπτώματα

Κοινές μυρμηγκιές (verruca vulgaris)

Οι κοινές μυρμηγκιές εμφανίζονται συνήθως στα δάχτυλα ή στα χέρια. Είναι μικρά, σαρκώδη, κοκκώδη εξογκώματα που έχουν το χρώμα της σάρκας, λευκό, ροζ ή σκούρο. Διαθέτουν τραχιά επιφάνεια, ενώ μπορεί να έχουν πάνω τους μαύρες κουκκίδες, που στην πραγματικότητα αποτελούν μικρά, σπειροειδή αγγεία.

Πελματιαίες μυρμηγκιές (verruca plataris)

Οι συγκεκριμένες μυρμηγκιές δεν είναι επιβλαβείς και συνήθως μέσα σε δύο χρόνια εξαφανίζονται χωρίς συγκεκριμένη θεραπεία. Παρόλα αυτά, μπορούν να προκαλέσουν ερεθισμό ή πόνο ανάλογα με το σημείο εμφάνισης τους.

Συνήθως εμφανίζονται ως μικρά εξογκώματα περίπου στο μέγεθος μια γόμας, αλλά μερικά τείνουν να μεγαλώνουν. Kάποιες φορές αναπτύσσονται σε ομάδες- μωσαϊκές μυρμηγκιές.

Συχνά ορισμένοι μπερδεύουν τους κάλους με τις πελματιαίες μυρμηγκιές. Σε κάποιες περιπτώσεις μέσα στις μυρμηγκιές εμφανίζονται μαύρα στίγματα, που μοιάζουν με σπόρους, όμως στην πραγματικότητα πρόκειται για μικρά αιμοφόρα αγγεία που απλώς έχουν μεγαλώσει. Οι πελματιαίες μυρμηγκιές εξαιτίας του βάρους του σώματος και του περπατήματος δεν εξέχουν από το δέρμα, σε αντίθεση με αυτές που βρίσκονται στα χέρια.

Επίπεδες μυρμηγκιές (verruca plana)

Οι επίπεδες μυρμηγκιές είναι λείες, στο χρώμα του δέρματος ή καφέ / κίτρινα ογκίδια στο μέγεθος μιας καρφίτσας. Εμφανίζονται συνήθως στο πρόσωπο, στο πίσω μέρος των χεριών ή των ποδιών και τείνουν να εκδηλώνονται σε μεγάλους αριθμούς. Συνήθως εμφανίζονται σε παιδιά και άτομα νεαρής ηλικίας. Προκαλούνται από έναν ιό που είναι μεταδοτικός, αλλά ακίνδυνος και συνήθως δεν είναι επώδυνα.

Είναι μικρότερες σε μέγεθος από άλλες μυρμηγκιές. Εξέχουν ελαφρώς από το δέρμα και μερικές φορές γίνονται δύσκολα αισθητές. Στο σχήμα μπορεί να είναι στρογγυλές ή οβάλ και η διάμετρός τους συνήθως είναι μεταξύ 1-3 χιλιοστών. Το χρώμα τους κυμαίνεται από κιτρινωπό καφέ έως ροζ στο χρώμα της σάρκας. Μπορούν να αναπτυχθούν σε ομάδες από 20 έως 200.

Η μολυσματική τέρμινθος εμφανίζεται σε σεξουαλικά ενεργούς ενήλικες και σε άτομα με αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Είναι ένα από τα συχνότερα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Οφείλεται στον ιό molluscum contagiosum virus (MCV) και πιο συγκεκριμένα στο στέλεχος MCV-2, που προκαλεί καλοήθεις δερματικές βλάβες, οι οποίες όμως είναι εξαιρετικά μεταδοτικές.

Η μολυσματική τέρμινθος προκαλεί βλάβες που μοιάζουν με σπυράκια στο χρώμα του δέρματος, στο κέντρο των οποίων υπάρχει ένας κρατήρας. Πρόκειται ουσιαστικά για το σωματίδιο της μολυσματικής τερμίνθου.

Αν επιχειρήσετε να σπάσετε το σπυράκι, το σωματίδιο θα βγει και θα μεταδώσει τον ιό στις γύρω υγιείς περιοχές του δέρματος. Γι’ αυτό, είναι σημαντικό να μην πιέζετε, ξύνετε, τρίβετε ή ξυρίζετε την περιοχή όπου εμφανίζονται οι βλάβες.

Οι βλάβες της μολυσματικής τερμίνθου εντοπίζονται συνηθέστερα:

• γύρω από τα γεννητικά όργανα
• εσωτερικά των μηρών
• στην περιοχή του πρωκτού
• την κοιλιά

Η μολυσματική τέρμινθος μεταδίδεται κατά κύριο λόγο με τη σεξουαλική επαφή, αλλά όχι μόνο. Μπορεί επίσης να μεταδοθεί:

• μέσω της δερματικής επαφής και τριβής με μολυσμένες περιοχές του/της ερωτικού/ής συντρόφου
• μέσω της χρήσης μολυσμένων αντικειμένων, όπως πετσέτες, σεντόνια, sex toys, εσώρουχα, αλλά και κοινό αθλητικό εξοπλισμό όπως στρώματα, χάρη στην ικανότητα του ιού να επιβιώνει σε επιφάνειες
• μέσω αυτοενοφθαλμισμού, τη διαδικασία δηλαδή όπου το ίδιο το άτομο που νοσεί μεταφέρει τη βλάβη στον εαυτό του, ακουμπώντας πρώτα μία μολυσμένη περιοχή και αμέσως μετά μία υγιή περιοχή του δέρματος.

Το μολυσματικό κηρίο είναι μια συχνή επιφανειακή λοίμωξη του δέρματος προκαλούμενη από μικρόβια. Μικρόβια όπως χρυσίζοντας σταφυλόκοκκος, επιδερμικός σταφυλόκοκκος και στρεπτόκοκκοι υπάρχουν σε κάποιο ποσοστό φυσιολογικά στην χλωρίδα του δέρματος ή στους βλεννογόνους, όπως στη μύτη και το στόμα.

Τα μικρόβια αυτά είναι συνήθη στο δέρμα και δυνητικά παθογόνα, δηλαδή μπορεί κανονικά στις συνήθεις καταστάσεις με ανέπαφη την τοπική άμυνα του οργανισμού να μην δημιουργούν προβλήματα. Όμως όταν η τοπική άμυνα σε σημεία του δέρματος πέφτει (πχ κατά έντονο έκζεμα, πληγές από τσιμπήματα κουνουπιών και εντόμων, αμυχές από ξύσιμο, έγκαυμα, ανοιχτή πληγή / εκδορά στην επιφάνεια του δέρματος από κάκωση) τα ίδια μικρόβια εποφθαλμιούν και αναπτύσσουν αποικίες προκαλώντας μόλυνση. Τα μικρόβια αυτά μεταδίδονται εύκολα από ένα σημείο του σώματος του παιδιού σε ένα άλλο και από ένα παιδί σε άλλο.

Οι βλάβες εμφανίζονται συνήθως στα εκτεθειμένα μέρη του σώματος, δηλαδή σε πρόσωπο, λαιμό, χέρια και πόδια, μπορούν όμως να εμφανιστούν οπουδήποτε αλλού στο σώμα, ιδιαίτερα όταν προϋπάρχει έκζεμα ή άνοιγμα του δέρματος.

Τρόποι Αντιμετώπισης

Η πορεία των βλαβών διαρκεί συνήθως 2-3 εβδομάδες.

Τοπική αντιβιοτική και αντισηπτική θεραπεία γίνεται για μικρές ή μη εκτεταμένες βλάβες. Για μεγαλύτερες βλάβες ή διασπαρμένες βλάβες, ή βλάβες κοντά στα μάτια και τη μύτη ή σε αποτυχία της τοπικής θεραπείας ο ιατρός μπορεί να αποφασίσει αντιβιοτική θεραπεία κατάλληλη για σταφυλόκοκκο και στρεπτόκοκκο. Σε ακόμα πιο επίμονες ή διάσπαρτες βλάβες μπορεί να χρειαστεί εισαγωγή στο νοσοκομείο και ενδοφλέβια αντιβιοτική αγωγή.

Η μυκητίαση του δέρματος αποτελεί μια συχνή πάθηση, στενά συσχετισμένη με την καθημερινότητα.

Οι μύκητες βρίσκονται παντού, αγαπούν τη ζέστη και την υγρασία και εμφανίζονται άτομα κάθε ηλικίας, συνήθως θεραπεύονται εύκολα και σπάνια εξελίσσονται κάτι σοβαρό. Αποτελούν πολύ διαδεδομένα παθογόνα στοιχεία, βρίσκονται στη φύση, στο νερό, στα ζώα και προσβάλλουν τα ζώα, τα φυτά και τον άνθρωπο.

Η μυκητίαση του δέρματος εξαπλώνεται με την άμεση επαφή με μολυσμένα δερματικά κύτταρα ή με τρίχες που πέφτουν. Η κοινή χρήση πετσετών μπορεί επίσης να συμβάλλει στη μετάδοση.

Εκδηλώνονται στα παρακάτω σημεία

• Ανάμεσα στα δάχτυλα
• Πόδια
• Κάτω από στήθος
• Γεννητική περιοχή
• Νύχια
• Μασχάλες
• Κορμός
• Άλλα σημεία του σώματος

Συμπτώματα Μυκητιάσεων Δέρματος

Οι μυκητιάσεις στο δέρμα παρουσιάζουν διαφορετικά συμπτώματα, που περιλαμβάνουν:

• κνησμό
• εξάνθημα
• αίσθημα καύσου
• γυμνές κυκλικές περιοχές στο τριχωτό της κεφαλής
• φλεγμονή, απολέπιση, σπασμένο δέρμα ανάμεσα στα δάχτυλα του ποδιού (πόδι του αθλητή)

Η κνίδωση, αποτελεί δερματικό εξάνθημα που εμφανίζεται με τη μορφή έντονων κόκκινων και πρησμένων σημαδιών του δέρματος. Είναι παροδικής μορφής και μπορεί να προκαλείται από κάποια αλλεργική αντίδραση του οργανισμού, ή και από άγνωστα αίτια. Τα συγκεκριμένα σημάδια ποικίλουν στο μέγεθος και μπορεί να είναι από πολύ μικρά έως αρκετά μεγάλα, ενώ συχνά ενώνονται και σχηματίζουν έντονα ερεθισμένες περιοχές.

Χαρακτηριστικό της κνίδωσης, είναι πως το άτομο που την εμφανίσει θα νιώσει έντονη φαγούρα ή αίσθημα καψίματος στη συγκεκριμένη περιοχή. Ακόμη, η κνίδωση μπορεί να εμφανιστεί σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος, ακόμη και σε δύσκολες περιοχές όπως η γλώσσα ή τα αυτιά.

Αιτίες εμφάνισης της κνίδωσης

• Συγκεκριμένα τρόφιμα που προκαλούν αλλεργικές αντιδράσεις όπως αυγά ή οστρακοειδή
• Τσιμπήματα εντόμων
• Αλλεργική αντίδραση λόγω φαρμακευτικής αγωγής
• Έκθεση στον ήλιο ή χαμηλές θερμοκρασίες
• Αλλεργική αντίδραση από επαφή με κατοικίδια
• Επαφή με συγκεκριμένα φυτά (πχ κισσός)

Στις περισσότερες περιπτώσεις η κνίδωση είναι παροδικό φαινόμενο και δε διαρκεί παρά μερικές ώρες. Δεν πρόκειται για κάποια σοβαρή πάθηση που πρέπει να ανησυχήσει ιδιαίτερα, σίγουρα όμως εάν υπάρξει οποιοσδήποτε τύπος πρηξίματος στην περιοχή του λαιμού που μπορεί να δυσχεραίνει την αναπνοή πρέπει να αναζητηθεί άμεσα φροντίδα.

Υπάρχουν όμως και πιο σοβαρές περιπτώσεις, όπου η πάθηση είναι χρόνια και μπορεί να εμφανίζει διακυμάνσεις ως προς την έξαρσή της. Πρόκειται για περιπτώσεις που η διάρκειά των εξανθημάτων είναι μεγαλύτερη από ένα μήνα, ενώ μπορεί να κρατήσουν μέχρι και χρόνια.

Θεραπείες κνίδωσης

Σε απλές περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα εμφανίζονται και δεν διαρκούν παρά μερικές ώρες, συνηθίζεται να χορηγούνται απλά αντιισταμινικά ώστε να αντιμετωπιστεί ο αλλεργικός παράγοντας και να ανακουφιστεί το άτομο από τα αισθήματα κνησμού ή καύσου.

Σε πιο έντονες περιπτώσεις ενδέχεται να χορηγηθούν φάρμακα που περιέχουν κορτιζόνη, ή άλλα σκευάσματα που καταπολεμούν φλεγμονές. Σε περιπτώσεις χρόνιας κνίδωσης, ο δερματολόγος αναζητά τα αίτια της συνεχούς εμφάνισης της πάθησης, που ενδέχεται να μη σχετίζεται με αλλεργικές αιτίες. Διερευνώνται τα ενδεχόμενα η πάθηση να σχετίζεται με άλλες ορμονικές διαταραχές ή γενικότερες διαταραχές του ανοσοποιητικού συστήματος.

Η λεύκη, αποτελεί μια ασθένεια κατά την οποία η χρωστική των κυττάρων του δέρματος, δηλαδή τα μελανοκύτταρα, καταστρέφονται σε συγκεκριμένα σημεία του σώματος. Η λεύκη οδηγεί σε αποχρωματισμένες ή λευκές κηλίδες στο δέρμα σε οποιοδήποτε σημείο του σώματος. Μπορεί να είναι εστιακή και να παρουσιάζεται σε μία συγκεκριμένη περιοχή ή μπορεί να επηρεάσει διάφορες περιοχές του σώματος.

Ακόμη, η λεύκη μπορεί να επηρεάσει τους βλεννογόνους (όπως ο ιστός μέσα στο στόμα και τη μύτη) και τα μάτια. Συνεπώς μπορεί να έχουμε απώλεια χρωστικής οπουδήποτε στο σώμα μας, σε σημεία όπως:

• το δέρμα
• τα μαλλιά (τριχωτό της κεφαλής, φρύδια, βλεφαρίδες, γενειάδα)
• μέσα από το στόμα
• τα γεννητικά όργανα

Το προσβεβλημένο δέρμα από λεύκη, μπορεί να ανοίξει σε τόνο ή να γίνει εντελώς λευκό. Πολλοί ασθενείς δεν έχουν άλλα συμπτώματα και αισθάνονται υγιείς. Ορισμένοι ασθενείς αναφέρουν ότι το δέρμα που έχει προσβληθεί από λεύκη παρουσιάζει φαγούρα ή επώδυνη αίσθηση.

Θεραπείες & Τρόποι Αντιμετώπισης της Λεύκης

Μη ιατρική αντιμετώπιση της λεύκης

Με αισθητικές επιλογές που περιλαμβάνουν το μακιγιάζ και τη χρήση self-tanners (προϊόντα μαυρίσματος, χωρίς έκθεση σε ήλιο). Παρέχουν έτσι έναν ασφαλή τρόπο για να γίνει η λεύκη λιγότερο αισθητή και συχνά συνιστάται για παιδιά, επειδή αποφεύγονται οι πιθανές παρενέργειες από τη λήψη φαρμάκων. Μειονεκτήματα της είναι πως η θεραπεία πρέπει να εφαρμόζεται επανειλημμένα, αποτελεί μια χρονοβόρα διαδικασία και σπάνια προκύπτει ένα απόλυτα φυσικό αποτέλεσμα.

Τοπική θεραπεία

Διενεργείται με τα λεγόμενα κορτικοστεροειδή, δηλαδή φαρμακευτικές ουσίες που βοηθούν αισθητά στην αντιμετώπιση της φλεγμονής, επαναφέροντας το χρώμα του δέρματος. Πρόκειται για κρέμες που μπορεί να αποβούν εξαιρετικά αποτελεσματικές, εφόσον βέβαια η αγωγή ξεκινήσει εγκαίρως. Ωστόσο ευθύνονται για κάποιες παρενέργειες, όπως το σκάσιμο στην επιδερμίδα, καθώς και η λέπτυνση του δέρματος.

Φωτοθεραπεία

Ο πιο ισχυρός σύμμαχος σας, για την αντιμετώπιση της λεύκης.

Αποτελεί μια από τις προτεινόμενες και εξαιρετικά αποτελεσματικές θεραπείες για την αντιμετώπιση της λεύκης, στη γενικευμένη ή τοπική της μορφή, με μονοχρωματικό φως στενού φάσματος. Προτιμάται εδώ και χρόνια εξαιτίας της υψηλής αποτελεσματικότητάς της, που δεν συνοδεύεται από ανεπιθύμητες ενέργειες.

Η φωτοθεραπεία μπορεί να περιορίσει σημαντικά τη φλεγμονή της λεύκης και παρέχει έναν αποτελεσματικό έλεγχο της. Επιπλέον, προλαμβάνει τη δημιουργία νέων κηλίδων, ενώ συμβάλλει και στον επαναχρωματισμό των λευκών κηλίδων.

Χημειοφωτοθεραπεία (PUVA)

Πρόκειται για συνδυαστική αγωγή που περιλαμβάνει τη χρήση της φωτοθεραπείας με την εφαρμογή της φαρμακευτικής ουσίας, γνωστής ως ψωραλένιο. Το ψωραλένιο εφαρμόζεται τοπικά σε περιοχές, όπου το δέρμα εμφανίζει βλάβη, ή λαμβάνεται από το στόμα, για να ακολουθήσει η εφαρμογή της φωτοθεραπείας στον ασθενή. Η συνιστώμενη συχνότητα της θεραπείας είναι 3 φορές την εβδομάδα και για διάστημα 3 έως 6 μηνών.

Χειρουργική επέμβαση

Αποτελεί την τελευταία θεραπευτική διέξοδο και επιλέγεται όταν έχουν αποτύχει όλες οι παραπάνω θεραπευτικές επιλογές. Συνιστάται σε ενήλικες των οποίων η λεύκη είναι σταθερή για τουλάχιστον 6 μήνες, ενώ δεν συνιστάται σε παιδιά ή σε άτομα με τάση ανάπτυξης χηλοειδών ή υπερτροφικών ουλών.

Μπορεί να γίνει με διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις, όπως το το skin grafting, όπου περιοχές του δέρματος η τριχοθυλάκια σε περιοχές με φυσιολογική μελάγχρωση μεταφέρονται σε περιοχές με λεύκη. Μπορεί να είναι αποτελεσματική για το 90% έως 95% των ασθενών.
Η τοπική μόλυνση, η αποτυχία επαναμελάχρωσης και η εμφάνιση ποικιλοδερμίας αποτελούν συχνές πιθανές παρενέργειες.

Άλλες αντισυμβατικές θεραπείες

• Καλσιποτριένη – Μια μορφή της βιταμίνης D, μια θεραπεία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί συνδυαστικά με κορτικοστεροειδή ή με υπεριώδη ακτινοβολία.
• Ουσίες που στοχεύουν στο ανοσοποιητικό σύστημα – Σε ορισμένους ασθενείς οι οποίοι εμφανίζουν αποχρωματισμό σε περιοχές όπως το πρόσωπο και ο λαιμός, δίνονται ως θεραπεία αλοιφές που περιέχουν αναστολείς της καλσινευρίνης.
• Ορισμένες βιταμίνες, μέταλλα, αμινοξέα και ένζυμα έχουν θεωρηθεί επιβοηθητικά στην αντιμετώπιση της λεύκης. Ωστόσο, δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτές τις θεραπείες λεύκης και καμία γνώση των πιθανών παρενεργειών.

Αποχρωματισμός

Μια θεραπεία που εφαρμόζεται όταν η λεύκη έχει επεκταθεί σχεδόν σε όλο το σώμα κι αποτελεί μια από τις έσχατες λύσεις. Σε αυτή την περίπτωση, στόχος είναι να αποχρωματιστεί σταδιακά το υγιές δέρμα, κάτι που συμβαίνει με τη χρήση της ουσίας μονοβενζόνη.

Πρόκειται για μια φλεγμονώδη δερματοπάθεια που χαρακτηρίζεται από ερυθρότητα και αυξημένη διαπερατότητα των τριχοειδών αγγείων στο πρόσωπο (μάγουλα, μύτη, μέτωπο, πηγούνι). Εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες άνω των 30 ετών με λεπτό και ανοιχτόχρωμο δέρμα και μπορεί να εμφανιστεί και κατά την εγκυμοσύνη ή την εμμηνόπαυση. Παλαιότερα χαρακτηριζόταν και σαν ροδόχρους ακμή.

Αίτια

Οι αιτίες που προκαλούν τη ροδόχρου νόσο δεν είναι γνωστές. Η κληρονομικότητα, οι διαταραχές των ορμονών, η χρόνια έκθεση στον ήλιο και συγκεκριμένα προβλήματα του γαστρεντερικού (ελικοβακτήριο πυλωρού H.pylori), φαίνεται πως είναι αιτιολογικοί παράγοντες που συνδέονται με τη νόσο. Ερεθίσματα που προκαλούν τη διαταραχή των αγγείων και την ερυθρότητα είναι τα εξής:

• Αυξημένο άγχος
• Υψηλή θερμοκρασία περιβάλλοντος
• Η κατανάλωση αλκοόλ, καφεΐνης και καυτερών τροφίμων
• Η χρήση καλλυντικών με αλκοόλη ή αμαμηλίδα
• Η χρήση ελαίων μέντας και ευκαλύπτου
• Ο χρόνιος βήχας

Συμπτώματα

Στα αρχικά στάδια της νόσου παρατηρείται αυξημένη ερυθρότητα και διαπερατότητα των αγγείων. Το δέρμα γίνεται τελικά μόνιμα κόκκινο, με ευρυαγγείες και μικρές φλύκταινες (φυσαλίδες με πύον), ενώ τα τριχοειδή αγγεία του προσώπου είναι ευαίσθητα, και συχνά σπάνε. Σε πολλές περιπτώσεις εμφανίζεται διόγκωση της μύτης (ρινοφύμα) και των βλεφάρων. Η νόσος συνδέεται με παθήσεις των ματιών όπως η κερατίτιδα.

Θεραπεία Ροδόχρους Νόσου

Δεν υπάρχει θεραπεία για τη ροδόχρου νόσο. Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το στάδιο και την ένταση της νόσου και είναι συμπτωματική και αποσκοπεί στη βελτίωση του αισθητικού αποτελέσματος.

Στα αρχικά στάδια συστήνεται αποφυγή ερεθιστικών παραγόντων (ζέστη, στρες, τροφές), η χρήση αντιηλιακού υψηλής προστασίας και η τοπική εφαρμογή αγειοσυσπαστικών καλλυντικών και κρεμών. Σε πιο προχωρημένα στάδια επιβάλλεται η χρήση τοπικών φαρμακευτικών ιδιοσκευασμάτων από τον γιατρό, που περιέχουν κυρίως αντιβιοτικά (μετρονιδαζόλη) ή αζελαικό οξύ. Στο τελευταίο στάδιο του ρινοφύματος χρειάζεται δερματοχειρουργική παρέμβαση με καυτηριασμό των βλαβών με διαθερμία ή laser.

Η υπεριδρωσία αποτελεί μια ιατρική διαταραχή κατά την οποία οι πάσχοντες ιδρώνουν υπερβολικά.

Αρκετοί την συγχέουν με την υπερβολική εφίδρωση, αν και είναι δύο διαφορετικές καταστάσεις. Η υπερβολική εφίδρωση προκύπτει εξαιτίας έντονης άσκησης ή μετά από παρατεταμένη έκθεση στον ήλιο, ενώ η υπεριδρωσία προκαλείται χωρίς το άτομο να κινείται ή να βρίσκεται σε θερμό περιβάλλον.

Τα επεισόδια υπερβολικής εφίδρωσης εμφανίζονται τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα χωρίς σαφή λόγο (συνήθως δεν προκύπτουν τη νύχτα) και είναι πιθανό να επηρεάζουν την κοινωνική ζωή ή τις καθημερινές δραστηριότητες του ατόμου. Η υπεριδρωσία προσβάλλει το 2-3% του γενικού πληθυσμού, αρχίζει πριν από την ηλικία των 25 ετών (συχνά στην παιδική ή εφηβική ηλικία) και εκδηλώνεται με τουλάχιστον ένα επεισόδιο έντονης εφίδρωσης ανά εβδομάδα.

Αιτίες Υπεριδρωσίας

Η κληρονομικότητα, ο σακχαρώδης διαβήτης, ο υπερθυρεοειδισμός, η παχυσαρκία, η ουρική αρθρίτιδα, η εμμηνόπαυση, η ύπαρξη όγκου, ή η δηλητηρίαση από υδράργυρο και η λήψη φαρμακευτικής αγωγής αποτελούν παράγοντες που προκαλούν υπεριδρωσία. Ορισμένα αντικαταθλιπτικά και φάρμακα για τη νόσο Αλτσχάιμερ, το γλαύκωμα και την υπέρταση, μπορεί να έχουν ως παρενέργεια την υπεριδρωσία.

Αν και η ακριβής αιτία της διαταραχής παραμένει άγνωστη, οι γιατροί πιστεύουν πως σχετίζεται με υπερδραστηριότητα ορισμένων νεύρων τα οποία στέλνουν μήνυμα στο σώμα πως πρέπει να αυξήσει την εφίδρωση για να ρυθμίσει τη θερμοκρασία του.

Συμπτώματα Υπεριδρωσίας

• Υπερβολική εφίδρωση στις παλάμες, στα πέλματα, στις μασχάλες και στη βουβωνική χώρα.
• Μυκητιάσεις ή λοιμώξεις από βακτήρια που αναπτύσσονται εξαιτίας υγρασίας στο σώμα.
• Το άτομο με υπεριδρωσία, συνήθως έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Αρκετές φορές επιζητά την κοινωνική απομόνωση και οδηγείται ακόμη και σε κατάθλιψη.
• Εμφανίζει μειωμένη απόδοση στην εργασία, ειδικά εάν αυτή είναι κατά βάση σωματική.

Σημειώνεται ότι υπάρχουν αρκετές αποτελεσματικές θεραπείες για την αντιμετώπισή της νόσου.

Η ψώρα αποτελεί μια μεταδοτική πάθηση του δέρματος, που οφείλεται στο ακάρεο της ψώρας και χαρακτηρίζεται από πολύ έντονο κνησμό.

Η ψώρα μεταδίδεται με τη στενή επαφή του δέρματος και γι’ αυτό στους ενήλικες είναι αποτέλεσμα συνήθως σεξουαλικής επαφής με κάποιον ήδη πάσχοντα. Στα παιδιά μεταδίδεται κυρίως με το συγχρωτισμό, για παράδειγμα στο σχολείο ή στην κατασκήνωση. Σπανιότερα μπορεί να μεταδοθεί με τη χρήση κοινών κλινοσκεπασμάτων και χειροπετσετών, γι’ αυτό και μπορεί να προσβάλλει μέλη της ίδιας οικογένειας.

Συμπτώματα

Η ψώρα είναι μια από τις συχνότερες παρασιτικές δερματοπάθειες, και πάντα πρέπει να σκεφτούμε την πιθανότητα ο ασθενής να πάσχει από αυτή αν μας παραπονείται για έντονο και επίμονο κνησμό, ακόμα και αν δεν μπορούμε να εντοπίσουμε τις χαρακτηριστικές βλάβες της.

Οι χαρακτηριστικές βλάβες της νόσου είναι οι σήραγγες, που σκάβει στην επιδερμίδα το θηλυκό άκαρι για να εναποθέσει τα αβγά του. Αν και ο κνησμός είναι διάχυτος, η νόσος στους ενήλικες δεν αφορά το πρόσωπο, το τριχωτό της κεφαλής και το λαιμό ενώ αντίθετα στα μικρά παιδιά μπορεί να μεταδοθεί και στο κεφάλι και ιδίως στα μάγουλα.

Θεραπεία για την Ψώρα

Η θεραπεία της ψώρας είναι σχετικά απλή, αλλά χρειάζεται πρόγραμμα. Από τα αρχαία χρόνια η θεραπεία γινόταν με σκευάσματα που περιείχαν θειάφι και ακόμη και στις μέρες μας το χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε μέγιστη ασφάλεια όπως στα μικρά παιδιά και τις εγκύους, με τη μορφή του καθιζιθέντος θείου σε βαζελίνη. Συχνότερα πάντως εφαρμόζονται παρασιτοκτόνα διαλύματα (φυσικές και συνθετικές πυρεθρίνες) σε όλη την επιφάνεια του δέρματος από το λαιμό και κάτω. Το σχήμα πρέπει να ακολουθηθεί από όλα τα μέλη της οικογένειας και τους συντρόφους τους, ενώ όλα τα κλινοσκεπάσματα πρέπει να πλυθούν με ζεστό νερό ή να αφεθούν τρία 24ωρα στο μπαλκόνι.

Τα πομφολυγώδη νοσήματα αποτελούν πολύ σοβαρές δερματικές νόσοι, απειλητικές για την ζωή του ασθενούς, οι οποίες απαιτούν εξειδικευμένη γνώση και εμπειρία από το ιατρικό προσωπικό.

Η θεραπευτική προσέγγιση αυτών των ασθενών – οι οποίοι συχνά πάσχουν και από άλλα νοσήματα – είναι αυστηρά εξατομικευμένη για την κάθε περίπτωση. Απαιτεί την άριστη συνεργασία του ασθενούς με τον δερματολόγο για μεγάλο χρονικό διάστημα, έτσι ώστε μπορεί να αντιμετωπιστεί το νόσημα με τη μέγιστη δυνατή ασφάλεια.

Η φθειρίαση αποτελεί παρασίτωση που συναντάται στο ανθρώπινο είδος από τα αρχαία χρόνια. Τον άνθρωπο προσβάλλουν 3 είδη ψείρας:

• η ψείρα του τριχωτού της κεφαλής
• η ψείρα του σώματος
• η ψείρα του εφηβαίου

Ο ερεθισμός που προκαλείται όταν η φθείρα απομυζά αίμα από το δέρμα και το σάλιο της οδηγούν σε έντονο κνησμό, που μπορεί να προκαλέσει εκδορές και επιμολύνσεις του δέρματος. Έτσι λοιπόν, κάθε παιδί που ξύνει το κεφάλι του πρέπει να ελέγχεται για φθειρίαση. Αυτό που εύκολα μπορείτε να εντοπίσετε, είναι τα αβγά της φθείρας που βρίσκονται κολλημένα στη βάση της τρίχας. Είναι πολύ μικρά άσπρα αβγά, που όταν είναι πολλά σας δίνουν την εντύπωση ότι το παιδί έχει πιτυρίδα. Η διαφορά είναι ότι αυτά δεν πέφτουν με το τίναγμα των μαλλιών γιατί είναι κολλημένα στην τρίχα.