Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνεται σημαντική αύξηση στον αριθμό των ασθενών που διαγιγνώσκονται με μελάνωμα, ή άλλους τύπους δερματολογικής κακοήθειας. Ο δερματολόγος χρησιμοποιεί συγκεκριμένες μεθόδους για την ανίχνευση ύποπτων βλαβών στο δέρμα, όπως τον έλεγχο σπίλων.

Χρησιμοποίειται η απλή κλινική εξέταση (επισκόπηση) σε συνδυασμό με τη δερματοσκόπηση και την ψηφιακή χαρτογράφηση σπίλων.

Η δερματοσκόπηση σπίλων είναι μία μη επεμβατική, ανώδυνη διαγνωστική μέθοδος, η οποία πραγματοποιείται με τη βοήθεια ενός ειδικού φακού, του δερματοσκοπίου χειρός. Με τη βοήθεια της δερματοσκόπησης, ο δερματολόγος αξιολογεί τη βλάβη σε μεγέθυνση και διακρίνει ειδικά χαρακτηριστικά που δεν είναι ορατά με το γυμνό οφθαλμό, κατατάσσοντάς την σε ύποπτη ή μη.

Η ηλιακή φακή (ή κηλίδα) είναι μια μελαχρωματική βλάβη που αποτελεί προχωρημένο κλινικό σημείο χρόνιας ηλιοέκθεσης. Εμφανίζεται συνήθως στο πρόσωπο και τα χέρια, μιας και αυτές οι περιοχές είναι περισσότερο εκτεθειμένες στην ηλιακή ακτινοβολία σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα. Οφείλεται σε πολλαπλασιασμό των μελανινοκυττάρων στο επίπεδο της βασικής στιβάδας του δέρματος.

Παραδοσιακά η εφαρμογή υγρού Αζώτου-Κρυοθεραπείας, είναι θεραπεία πρώτης γραμμής. Στις μέρες μας όμως χρησιμοποιείται επιτυχώς και το Laser Alexandrite για την αντιμετώπιση αυτών των βλαβών. Να σημειωθεί πως και οι δύο μέθοδοι μπορεί να αφήσουν μεταφλεγμονώδη υποχρωμία. Καλό είναι να εφαρμόζονται τους μήνες χωρίς μεγάλη ηλιοφάνεια και να γίνεται καθημερινά χρήση αντηλιακού όλο το χρόνο, για να καθυστερήσει η εμφάνιση νέων βλαβών.

Οι σμηγματορροϊκές υπερκερατώσεις αποτελούν βλάβες του δέρματος που αν και θεωρούνται αθώες, έχουν ιδιαίτερα αντιαισθητική όψη και εκλαμβάνονται ως σημάδι γήρανσης. Στο ιατρείο μας, σας βοηθούμε να τις ξεπεράσετε με τα εξελιγμένα LASER CO2 που τις αφαιρούν οριστικά χωρίς πόνο και χωρίς σημάδια.

Οι σμηγματορροϊκές υπερκερατώσεις εμφανίζονται ελαφρά προεξέχουσες ή εξογκωμένες με τραχιά επιφάνεια. Το μέγεθός τους ποικίλλει, όπως και ο αριθμός τους, αφού μπορεί να εμφανιστούν ως μεμονωμένες βλάβες ή ως ομάδα. Το σχήμα τους είναι συνήθως ωοειδές ή στρογγυλό και η όψη τους θυμίζει την όψη σταφίδας σε αποχρώσεις του καφέ, του γκρι και του μαύρου. Μπορεί να εμφανιστούν οπουδήποτε στο σώμα, συνηθέστερα στους ώμους, την πλάτη, το στέρνο και την κοιλιά, και λιγότερο συχνά στα χέρια και τα πόδια (εκτός από τις παλάμες και τα πέλματα). Μπορεί επίσης να εμφανιστούν στο πρόσωπο και τον λαιμό, όπως επίσης ανάμεσα στο τριχωτό της κεφαλής.

Τα θηλώματα αποτελούν μικρά δερματικά εξογκώματα μαλθακής σύστασης που μοιάζουν με κρεατοελιές. Πρόκειται για καλοήθη ογκίδια του σώματος, που εμφανίζονται στις πτυχές του δέρματος και γενικότερα σε σημεία τριβής.

Ένα θήλωμα μπορεί να είναι χρώματος ροζ, καφέ ανοιχτού ή σκούρου. Οφείλονται κυρίως στους ιούς HPV, αλλά δεν μεταδίδονται με την ίδια ευκολία όπως τα κονδυλώματα και οι μυρμηγκιές. Συνήθως πρόκειται για ακίνδυνα στελέχη του ιού, ωστόσο έχουν αναφερθεί και κάποιες σπάνιες περιπτώσεις δυσπλασιών και καρκίνου πάνω σε θήλωμα. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι ασυμπτωματικά, ωστόσο όταν αυξηθούν σε μέγεθος ή αριθμό μπορεί να προκαλέσουν φαγούρα ή αίσθημα καψίματος.

Εμφανίζονται με την ίδια συχνότητα σε άνδρες και σε γυναίκες, ενώ τείνουν να εμφανίζονται συχνότερα σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ και σε παχύσαρκους.

Τρόποι Θεραπείας

Τα θηλώματα συνιστάται να αφαιρούνται τόσο για λόγους αισθητικής όσο και για λόγους υγείας. Η αφαίρεσή τους θα μειώσει τον κίνδυνο να εξαπλωθούν ή να αιμορραγήσουν και να πυροδοτήσουν περαιτέρω φλεγμονή.

Η αφαίρεσή τους μπορεί να γίνει με:

• Laser CO2
• Κρυοθεραπεία
• Διαθερμοπηξία
• Χειρουργική επέμβαση

Τα αιμαγγειώματα αποτελούν αγγειακές δυσπλασίες, οι οποίες εμφανίζονται με μορφή διάχυτης ροζ ή σκουροκόκκινης περιοχής και παρουσιάζονται συνήθως στο πρόσωπο, στο κεφάλι, στο σώμα και στον τράχηλο.

Στη γενική μορφή τους αποτελούν μια ομάδα μη λειτουργικών αιμοφόρων αγγείων του δέρματος. Προέρχονται από κύτταρα τα οποία υπό φυσιολογικές συνθήκες σχηματίζουν τα αιμοφόρα αγγεία. Ωστόσο, όταν αυτά πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, οδηγούν στη δημιουργία των αιμαγγειωμάτων.

Ορισμένα είδη αιμαγγειωμάτων (αληθές αιμαγγείωμα) εντοπίζονται εκ γενετής, ενώ κάποια άλλα (πχ τριχοειδική δυσπλασία) αναπτύσσονται κυρίως κατά τη βρεφική ηλικία και μάλιστα σε πρόωρα βρέφη με χαμηλό βάρος ή σε βρέφη πολύδυμων κυήσεων. Αναπτύσσονται μάλιστα, 3-5 φορές συχνότερα στα κορίτσια σε σχέση με τα αγόρια και ιδιαίτερα σε αυτά που έχουν ανοιχτό χρώμα δέρματος. Παρουσιάζονται και με μεγαλύτερη συχνότερα σε βρέφη μητέρων προχωρημένης ηλικίας, ή μητέρων που έχουν ιστορικό προεκλαψίας και προδρομικού πλακούντα.

Τύποι Αιμαγγειωμάτων

Με γνώμονα το βάθος επέκτασης των αιμαγγειωμάτων στο δέρμα, αυτά διακρίνονται σε:

• επιπολής (αιμαγγειώματα στην επιφάνεια του δέρματος)
• εν τω βάθει (αιμαγγειώματα στο βάθος του δέρματος)
• μικτά (συνδυασμός επιφανειακών και βαθιών αιμαγγειωμάτων)

Θεραπείες Αιμαγγειωμάτων

Οι θεραπευτικές προσεγγίσεις για τα αιμαγγειώματα συνήθως περιλαμβάνουν τη χρήση φαρμάκων που επιβραδύνουν την ανάπτυξη τους. Όμως σε περιπτώσεις που απειλούν ζωτικές λειτουργίες, συνιστάται η χειρουργική τους αφαίρεση.

Θεραπείες με χρήση Laser έχουν αποδειχτεί εξαιρετικά επωφελείς για την εξάλειψη των αιμαγγειωμάτων. Με τη χρήση τους, επιτυγχάνεται η αφαίρεση των αιμαγγειωμάτων, ενώ παράλληλα προστατεύεται ο περιβάλλων ιστός και το δέρμα.

Το δερματοίνωμα αποτελεί μια συνήθη και αγνώστου αιτιολογίας, υπερανάπτυξη ινώδους ιστού στο χόριο, δηλαδή το βαθύτερο από τα δύο κύρια δερματικά στρώματα.

Τυπικά εμφανίζεται κατά τη μέση ηλικία, συχνότερα σε γυναίκες και οπουδήποτε στο σώμα, με τυπικές θέσεις εμφάνισης τις κνήμες και τα μπράτσα. Το δερματοΐνωμα είναι ασυμπτωματικό, όμως ορισμένες φορές μπορεί να συνοδεύεται από κνησμό. Πρόκειται για ένα μικρό οζίδιο χρώματος ροζ / καφέ που βρίσκεται ακριβώς κάτω από την επιφάνεια του δέρματος και συνεπώς κινείται μαζί με αυτό.

Με το τσίμπημα μεταξύ των δύο πρώτων δαχτύλων εμφανίζει μια χαρακτηριστική πτυχή. Πολλές φορές εμφανίζεται μετά από μικροτραυματισμούς του δέρματος, όπως τρυπήματα από αγκάθια ή τσιμπήματα εντόμων.

Τρόποι Θεραπείας

Η θεραπεία δεν είναι απαραίτητη, παρά μόνο εάν υπάρχει αμφιβολία στη διάγνωση. Κύριος τρόπος θεραπείας του δερματοϊνώματος, είναι η χειρουργική αφαίρεση του.

Τα λιπώματα αποτελούν καλοήθεις όγκους που αποτελούνται από συγκέντρωση λίπους στο δέρμα. Εμφανίζονται συνήθως στον υποδόριο ιστό, ακριβώς κάτω από το δέρμα. Τα λιπώματα μπορεί να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε ηλικία και συνήθως εμφανίζονται σε ηλικίες 30 με 50 ετών.

Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει ένα ή και πολλαπλά λιπώματα. Οι γυναίκες έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν μονήρη λιπώματα σε σχέση με τους άντρες, ενώ οι άντρες εμφανίζουν πιο εύκολα πολλαπλά λιπώματα.

Τα λιπώματα εμφανίζονται σαν μάζα κάτω από το δέρμα που μεγαλώνει αργά, με μέγεθος 2 με 10 εκατοστά. Είναι μαλακά και λεία στην υφή ενώ μετακινούνται εύκολα με την πίεση των δακτύλων.

Αν και δύναται να εμφανιστούν σε ολόκληρο το σώμα, συχνότερα εντοπίζονται στις εξής περιοχές:

• Στον λαιμό
• Στους ώμους
• Στα χέρια
• Στους μηρούς
• Στην ωμοπλάτη

Θεραπεία των Λιπωμάτων

Οι θεραπείες των λιπωμάτων είναι αποκλειστικά χειρουργικές. Τα λιπώματα είναι καλοήθεις όγκοι και δεν μπορούν να μετατραπούν σε καρκίνο. Συνεπώς, μικρά λιπώματα που δεν προκαλούν συμπτώματα και δεν ενοχλούν τον ασθενή αισθητικά, δεν χρειάζεται να χειρουργηθούν.

Στις υπόλοιπες περιπτώσεις, προτείνεται η χειρουργική αφαίρεση τους. Η αφαίρεση των λιπωμάτων (πλην περιπτώσεων ιδιαίτερα ευμεγεθών λιπωμάτων) πραγματοποιείται με τοπική αναισθησία στο ιατρείο. Η χειρουργική αφαίρεση τους πραγματοποιείται είτε με νυστέρι, είτε με τη χρήση λέιζερ. Η χρήση λέιζερ πλεονεκτεί καθώς είναι μέθοδος ελάχιστα επεμβατική με καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Δεν απαιτείται χρόνος νοσηλείας και ο ασθενής επανέρχεται άμεσα στις δραστηριότητές του.

Οι δερματικές κύστες αποτελούν καλοήθη μικρά κυστικά μορφώματα που εντοπίζονται κάτω από το δέρμα. Οι συνηθέστερες κύστες του δέρματος, είναι οι επιδερμοειδής και οι σμηγματογόνες κύστες. Συχνότερα οι δερματικές κύστες εντοπίζονται στο πρόσωπο, στο λαιμό και στον κορμό. Το μέγεθός τους κυμαίνεται μεταξύ 1 και 5 εκατοστά.

Τις περισσότερες φορές, οι δερματικές κύστες είναι ασυμπτωματικές και συνήθως γίνονται αντιληπτές από τον ασθενή ως μικρά ανώδυνα κυστικά μορφώματα που προεξέχουν του δέρματος. Μερικές φορές μπορεί να εμφανίσουν μια μικρή οπή στο κέντρο ενώ κατά διαστήματα μπορεί να εκκρίνουν λευκό ή κίτρινο υγρό. Σε ανύποπτο χρόνο, οι κύστες αυτές μπορεί να εμφανίσουν φλεγμονή ή ακόμη και να δημιουργήσουν απόστημα.

Τρόποι Θεραπείας Δερματικών Κυστών

Η θεραπεία των δερματικών κυστών, διενεργείται μέσω της χειρουργικής τους αφαίρεσης. Αυτό γίνεται για αισθητικούς λόγους, ή για να αποφύγουμε τις δυσάρεστες επιπλοκές από την διαπύηση μιας κύστης, όταν και προτείνεται η χειρουργική τους αφαίρεση. Η επέμβαση πραγματοποιείται στο ιατρείο υπό τοπική αναισθησία.

Για την αφαίρεση μιας κύστης μπορεί να χρησιμοποιηθεί  λέιζερ CO2, για ακόμη καλύτερο αισθητικό αποτέλεσμα. Το CO2 laser αφήνει ελάχιστη ουλή και η επούλωση του τραύματος είναι εξαιρετική.

Ο καρκίνος του δέρματος είναι ένας τύπος καρκίνου που αναπτύσσεται στο δέρμα. Δημιουργείται από την ανάπτυξη ανώμαλων κυττάρων, τα οποία έχουν την ικανότητα να εισβάλουν ή να εξαπλώνονται και σε άλλα μέρη του σώματος.

Σύμφωνα με μελέτες, πάνω από το 40% του πληθυσμού θα αναπτύξει καρκίνο του δέρματος κάποια στιγμή στη ζωή του μέχρι τα 70 του χρόνια. Βασικό αίτιο για τον καρκίνο του δέρματος αποτελεί η ηλιακή ακτινοβολία που αποτελείται από ακτίνες UVA και UVB. Επίσης, τεχνητές πηγές υπεριώδους ακτινοβολίας όπως το solarium, μπορούν να προκαλέσουν καρκίνο του δέρματος.

Ο κίνδυνος εμφάνισης καρκίνου του δέρματος, είναι μεγαλύτερος σε ανθρώπους με ανοιχτόχρωμο δέρμα, κόκκινα ή ξανθά μαλλιά και ανοιχτόχρωμα μάτια. Ακόμη, επιβαρύνονται περισσότερο άτομα που ζουν σε περιοχές με μεγάλη συγκέντρωση υπεριώδους ακτινοβολίας (πχ Δυτική Αφρική).

Βασικοί τύποι καρκίνου δέρματος

Όπως και άλλα είδη καρκίνου, ο καρκίνος του δέρματος ξεκινάει με την μορφή προκαρκινικής αλλοίωσης. Αυτές οι αλλοιώσεις είναι αλλαγές στο δέρμα που δεν είναι ακόμη καρκίνος, αλλά θα μπορούσαν να μετατραπούν σε αυτόν με την πάροδο του χρόνου. Οι πιο συχνοί τύποι καρκίνου του δέρματος είναι:

Το μελάνωμα

Ένας τύπος καρκίνου του δέρματος που ξεκινά από τα μελανινοκύτταρα. Δεν είναι από τους συχνότερους τύπους καρκίνου δέρματος, μπορεί όμως να πάρει επιθετική μορφή και να κάνει μετάσταση και σε άλλα όργανα του σώματος.

Το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα (BCC)

Είναι η συνηθέστερη μορφή καρκίνου του δέρματος και ονομάζεται έτσι επειδή εμφανίζεται συνήθως στη βασική στοιβάδα του. Η πλειοψηφία των δερματικών καρκίνων είναι βασικοκυτταρικά καρκινώματα, τα οποία εμφανίζονται κυρίως στους ενήλικες και συχνότερα στους άντρες σε σχέση με τις γυναίκες. Εξαπλώνεται με αργό ρυθμό και εκδηλώνεται με διάφορους τρόπους, όπως ένα λευκό εξάνθημα με εμφανή αγγείωση, στα αυτιά, το λαιμό ή το πρόσωπο. Μπορεί επίσης να είναι επίπεδο και να ξεφλουδίζει, να έχει ίδια απόχρωση με την επιδερμίδα ή να είναι καφετί στο χρώμα. Αυτή η μορφή καρκίνου είναι η λιγότερο θανατηφόρα και με την κατάλληλη θεραπεία έχει ένα ποσοστό ίασης περίπου 95% και μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις, χωρίς ν’ αφήσει ουλές.

Το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα (SCC)

Είναι ο δεύτερος συχνότερος σε εμφάνιση καρκίνος του δέρματος μετά το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα και ξεκινά από το μέσο στρώμα της επιδερμίδας. Συχνότερα εμφανίζεται σε ηλικιωμένους, άτομα τα οποία λόγω του επαγγέλματος εκτίθενται στον ήλιο, άτομα με πολύ λευκό δέρμα, άνθρωποι που επισκέπτονται συχνά solarium, όπως και σε ασθενείς που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικές θεραπείες. Το ακανθοκυτταρικό καρκίνωμα είναι πιο επιθετικός καρκίνος από το βασικοκυτταρικό καρκίνωμα. Μπορεί να κάνει μεταστάσεις σε άλλα σημεία, όπως στους λεμφαδένες ή στα εσωτερικά όργανα, αν και αυτό δεν είναι τόσο συχνό. Αυτός ο τύπος καρκίνου του δέρματος συνήθως εκδηλώνεται ως ένα συμπαγές, κόκκινο εξάνθημα που ξεφλουδίζει ή αιμορραγεί ή σαν μια πληγή που δεν επουλώνεται. Εμφανίζεται πιο συχνά στη μύτη, το μέτωπο, τα αυτιά, το κάτω χείλος και τα χέρια, δηλαδή σε σημεία που εκτίθενται περισσότερο στον ήλιο.

Τρόποι Θεραπείας

Η θεραπεία του δερματικού καρκίνου εξαρτάται από τον τύπο του, την θέση ανάπτυξης του, την ηλικία του πάσχοντα, καθώς και αν είναι πρωτοπαθής καρκίνος ή είναι αποτέλεσμα υποτροπής. Οι πιο συχνές θεραπείες είναι:

• Χειρουργείο
  Οι περισσότεροι καρκίνοι μπορούν να κοπούν από το δέρμα εύκολα και γρήγορα είτε με απόξεση είτε με την τεχνική του Mohs. Και οι δύο μέθοδοι εφαρμόζονται κατόπιν τοπικής αναισθησίας, από ειδικευμένους γιατρούς έτσι ώστε να μείνει όσο το δυνατόν μικρότερη πληγή και ουλή, ενώ τα δείγματα στέλνονται κατευθείαν για βιοψία.
• Κρυοθεραπεία
  Υγρό άζωτο απλώνεται στην πάσχουσα περιοχή για να παγώσει και να σκοτώσει τα μη φυσιολογικά κύτταρα. Η θεραπεία αυτή χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις προκαρκινικών δερματικών καταστάσεων, αλλά και σε συγκεκριμένους μικρούς καρκίνους του δέρματος. Η διαδικασία δεν είναι επώδυνη, μπορεί να εμφανιστεί ενίοτε πρήξιμο μετά το ξεπάγωμα της περιοχή, ενώ μπορεί να παραμείνει μια ελαφριά ουλή στην περιοχή.
• Laser
  Χρησιμοποιείται πολύ στενή ακτίνα laser για να καταστρέψει τα καρκινικά κύτταρα. Θεραπείες με laser εφαρμόζονται σε καρκίνους μόνο της εξωτερικής στοιβάδας του δέρματος.
• Ακτινοθεραπεία
  Χρησιμοποιείται υψηλής ενέργειας ακτινοβολία για να καταστρέψει τα καρκινικά κύτταρα και να σταματήσει την ανάπτυξή τους. Εφαρμόζεται συνήθως σε περιοχές που είναι δύσκολο να χειρουργηθούν, όπως τα μάτια και η άκρη της μύτης. Μετά την ακτινοβολία, μπορεί να εμφανιστεί εξάνθημα, κοκκινίλα ή ξηρότητα στην περιοχή που εφαρμόζεται, ενώ μπορεί ν’ αλλάξει και η υφή της επιδερμίδας.
• Τοπική χημειοθεραπεία
  Στη θεραπεία αυτή απλώνονται στην επιδερμίδα αντικαρκινικά φάρμακα σε μορφή κρέμας. Η τοπική χημειοθεραπεία είναι χρήσιμη σε καρκίνους του δέρματος που περιορίζονται στην επιπολής στοιβάδα της επιδερμίδας. Συχνά εμφανίζεται έντονος ερεθισμός κατά τη διάρκεια της θεραπείας, όμως συνήθως δεν μένουν ουλές.